het verdwenen land MU

het verdwenen land MU
het verdwenen land MU in de sneeuw

zondag 11 november 2012

Mantelzorgers

Heel vaak krijg ik het verzoek of ik niet even voor dit of voor dat of ergens anders voor een bijdrage wil leveren. In de vorm van een advertentie, in de vorm van een gift of wat dan ook.
Daar vind ik niet veel aan, kost voornamelijk veel geld en tijd.
Maar af en toe doe ik wel mee. Sommig weten van de WARCHILD-dagen,  waar we met zijn allen behandelden, lieten behandelen, kochten en verkochten en aten en dronken, de opbrengst in zijn geheel voor het goede doel lieten.
Toen kwam de vraag om te masseren voor de dag van de Mantelzorg.
Het ging maar om een zaterdag middag, degene die het vroeg vind ik aardig dus was er geen drempel
en zei ik ja.

Eerlijk gezegd heb ik nooit zo over mantelzorg na gedacht, ik weet dat veel mensen hier ondervallen zonder veel keus te hebben, maar het wel graag doen. Hoor en zie af en toe wat, maar het zit niet in mijn referentie kader.
Maar dat is nu wel anders geworden.
De mantelzorgers zitten nu keihard in mijn referentie kader.

Er was een middag georganiseerd met allerlei onderdelen waar de mantelzorgers aan mee mochten doen, het kostte hen niets en ze hoefden ook niets anders dan genieten.
De bedoeling was dat ze even vrij van zorgen een gezellige middag zouden hebben.
Ruim voor de begin tijd was de zaal al vol met vooral oudere mensen maar toch ook wel jongere. Allerlei vrijwilliger liepen af en aan met koffie, appeltaart, drank en met borden vol hapjes .
En konden de gasten met boa's en knalrode glitterpetjes foto's laten maken, een namaak nagel krijgen, een kleurenadvies of bij mij een ontspannende voetmassage.
Tot mijn grote verbazing was er na 1minuut al een wacht lijst.

Nergens heb ik eerders zo veel gretige mensen gezien die van plan waren om deze hele middag van begin tot eind te genieten.
Ja op de huishoud beurs, wanneer al die dames elkaar weg duwen en zich overal tussen door dringen om gratis dingetjes te eten of in hun al overvolle tassen te proppen.
Hier werd niet gedrongen. Hier werd niets gedaan omdat het GRATIS was. Hier werd vooral ontvangen. En was men al heel blij met vrijwel niets. Als ze niet aan de beurt waren wachtten ze rustig en genoten van het gezicht van de gene die wel behandeld werd.
Ik masseerde non stop en heb zelden zoveel eenzaamheid gevoeld, zoveel verdriet, zoveel spanningen.
Zoveel eigen emoties die geen woorden hebben, want ze worden niet uitgesproken.
Aan wie zouden ze verteld moeten worden?
Veel mensen zitten in een warboel van instanties die vooral formeel sturen en zenden maar niet ontvangen. En de buitenwereld vindt al snel dat je ze gewoon maar in een tehuis moet stoppen als het te zwaar is, dus praat je er niet meer over want deze oplossing wil je niet horen.

En geen geklaag hoor, in een zin vertelden sommigen even hoe het thuis was, maar dan deden ze hun ogen dicht en gaven zich over aan de massage.
Een mevrouw bleef maar zeggen hoe goed ze het had en hoeveel hulp van familie ze toch wel kreeg. Zij zei na afloop dat ze zich als op de kermis had gevoeld, zo heerlijk zweverig en vrij. Ik een dikke keel. In 20 minuten werd ik telkens geconfronteerd met een wanhoop en een zorgen waarvan ik nog geen 10% bewust was. De uitputting en de moeheid, maar niet op kunnen geven, en geen uitzicht anders dan de dood, maar dat wil je niet, want dan moet je afscheid nemen van degene voor wie je met zo veel liefde zorgt. Ze hadden ook vrijwel allemaal een tevreden en blij gezicht terwijl het in mijn ogen niet te doen zou moeten zijn.
En over deze middag: geen gemopper dat dit of dat niet goed was of te weinig of anders.
Het woord onvoorwaardelijk wordt heel vaak wat lukraak gebruikt, maar deze mensen geven het zijn ware betekenis
Dus mijn advies aan iedereen:
Kan je iets en wordt je ooit gevraagd, zeg gelijk ja, want je hebt een geweldige middag en je krijgt er heel veel voor terug.

zaterdag 22 september 2012

het uitzicht

Tegenover mijn huis is een weiland waar een aantal friese paarden en een belgisch paard in lopen.
Een van de  paarden heeft een naam, Annemarie, zij is het belgische paard.
Je hoort haar klossen als ze langsloopt en af en toe een bonk van een grote hoef, wanneer ze probeert de vliegen van zich af te schudden

Annemarie en een van de Friezen zijn heel erg verliefd op elkaar.
 
Ze zijn het liefst in elkaars buurt, grazen samen en regelmatig koesteren ze elkaar, door zachtjes te bijten en te schurken langs elkaars lijf.
Hem deert het totaal  niet dat ze geen staart heeft, hij bewondert haar mooie lange haren, houdt van haar stevige rondingen en is weg van haar wulpse kont. Zoals zij is is er niet een verzucht hij regelmatig. En is zo blij dat ze voor hem gekozen heeft.

Als het avond wordt gaan de friezen een stukje hard rennen, ik zie ze dan ik volle galop langs mijn raam voorbij komen, dan een tijdje niets en
dan hoor ik de zware tred van Annemarie, die blij mee doet met het groepje, maar niet zo snel kan en op meters achterstand ook mijn raam passeert.
Een mooi groepje paarden zo bij elkaar, vriendelijk en nieuwsgierig, maar niet gemeen bijten.
En ik geniet van het beeld, maar vrees de regen, want wat als het weiland te drassig wordt en er plassen ontstaan zou Annemarie een keer per ongeluk in zo'n plas haar eigen spiegelbeeld kunnen opvangen.

En dan ziet zij geen elegante zwarte merrie met een trotse kop en een lange nek met prachtige lange manen, maar een grof beige kleurig vlekkerig monster. Met piekerige manen, plompe voeten en een onzagwekkende dikke kont die niet eens maar een beetje verborgen kan worden door een mooie zwierige staart.
Vanaf dat moment is ze haar onschuld kwijt,  zal ze hem steeds weer vragen waarom hij haar toch mooi vindt, want dat kan echt niet waar zijn.  Ik hoop voor Annemarie dat haar ogen slecht zijn.

zondag 29 april 2012

misverstanden

Vragen stellen is nog niet zo makkelijk en duidelijk als het wel lijkt.
Er zijn een aantal variaties en mogelijkheden.
Zo is het tegenwoordig gebruikelijk dat je net als in Amerika, op de vraag HOW ARE YOU< hoe gaat het> niet uitgebreid gaat vertellen hoe het met je is. Want dat wil niemand weten, het is niet gericht op je gezondheid maar het is een merkwaardige groet geworden.
Ook kan het wel een vraag zijn maar maakt het niet zo uit wat iemand antwoord wanneer hij/ zij hem wat gevraagd wordt.
Het is dan slechts een schijnvraag, te gebruiken als ingang bij de andere persoon om wel uitgebreid over jezelf te gaan vertellen hoe het er mee is, of meestal hoe erg het allemaal wel is. Die andere persoon fungeert dan alleen als toehoorder. Arme ziel.

Afhankelijk van de situatie, relatie en personen is het soms belangrijk om voordat je de vraag stelt, ook mee laat tellen wat voor antwoord je wilt krijgen.
Dat geldt overigens ook andersom, afhankelijk van de situatie, relatie en personen is het soms belangrijk om voor dat je antwoord, te bedenken wat die ander eigenlijk wil weten, en soms zelfs, moet je nadenken of je die persoon dat antwoord wel wil geven.

Is het in het gewone leven al ingewikkeld, laat staan dat je vragen moet stellen aan een nieuwe cliënt, bijvoorbeeld tijdens de anamnese.
“Hebt u wel eens hoofdpijn?", lijkt makkelijk, maar ja, wat versta ik onder hoofdpijn en wat is dat voor de cliënt.
Hij kan zeggen: “nee, nooit”, terwijl hij altijd last heeft van een drukkend gevoel boven de ogen. Maar dat vindt hij een drukkend gevoel boven de ogen en geen hoofdpijn.
Of hij heeft altijd hoofdpijn maar is daar al aan gewend en komt voor rugpijn dus telt het even niet mee.
En trouwens, wat is pijn. De een vindt het pas pijn wanneer het bijten in het kussen niet meer helpt om het uitschreeuwen tegen te gaan, de ander begint al te kermen als je iets te nadrukkelijk naar een plek kijkt.
En wat is je eigen achtergrond en die van de cliënt. In het kleine Nederland kan je al totale ander uitslagen krijgen als je vraagt: "Hoe is gegaan?" Dan kan het antwoord zijn:”nou, het is niet minder”. Wat zegt dat dan? Is de pijn minder, of is het probleem niet verbeterd?
Zei ik zelf een keer na afloop van de les, "kom op, gaan we even naar de kroeg". Hoorde ik pas jaren later dat mijn cursisten dachten dat ik een alcoholist was.
“Wat voel je nu?“ is ook een misverstand opwekkende vraag.
“Niets” zegt de cliënt, want het doet niet zeer, terwijl ik wil weten welke emotie of temperatuur of wat dan ook hij voelt.
Mannen voelen sowieso vrijwel nooit wat want zij zijn flink en klagen niet zo gauw. Sorry.

Doorvragen is dan ook van ook van belang, zeker met eufemismen.
"Drink je alcohol"? "Ach ja, af en toe een wijntje voor gezellig".
Vraag dan door, want het ‘wijntje’ staat vaak symbool voor iets heel anders dan een klein glaasje, en bij “gezellig” hoe vaak en wanneer.
Trouwens, wat is mijn opvatting van een wijntje en gezellig? Pas op dat je niet gaat invullen. Want jij kunt een heel ander beeld hiervan hebben dan de ander.
Een cliënt zei een keer, mijn vader is net als ik.
Dus ik dit lekker invullen met het hele totale ziektebeeld van wat deze cliënt had en had gelijk vreselijk medelijden met de moeder. Dat ze dit kon overleven!!
Echter, wijs geworden door eerdere ervaringen, vroeg ik hem de volgende keer: "wat bedoelde je daar eigenlijk mee"?
Vertelde hij dat ze allebei de neiging hadden alle vervelende dingen uit te stellen. Nog steeds arme moeder, maar ja, minder hevige problematiek dan ik eerst dacht.
Een keer vroeg ik aan een cliënt:"Heb je wel gegeten"?"Ja zei ze".
Nou dan had ik me zeker vergist in de tekenen van het lichaam. Echter die tekenen bleven aandringen dus ik ook. En vroeg het nog een keer.
Toen bleek dat ze wel gegeten had, maar dat was een dag geleden en het was een koek.
Dus die tekenen klopten zeker wel, maar haar antwoord ook.

Bij de politie worden de zeven gouden W’s gebruikt om er achter de waarheid te komen. Wie wat waar wanneer waarom waarmee en (op) welke wijze. Deze kan je ook als therapeut heel goed gebruiken om het antwoord te krijgen op je vraag.
Soms moet je daartoe wel ogenschijnlijk naar de bekende weg vragen en soms moet je helaas de indruk wekken dat je lang zo slim niet bent als je er uitziet, maar zo kom je wel achter verbazende waarheden.
Ook dat je nog steeds neiging hebt tot vooroordelen en invullen.







maandag 23 april 2012

bekend versus onbekend

Ze kwam nadat ze had opgebeld om te vragen of de workshop wel iets voor haar was. Want ze was niet zo van het zweverige.
Ze viel op omdat ze in de groep als een soort eenzaam rotsblok zat. En dat ook was. Een heel dapper rotsblok.
Ondanks dat het nog steeds zweverig voor haar was, had ze ontdekt dat er wat gebeurde, dat er dingen haar raakten. En ze trok een kaart die blijkbaar heel erg klopte en steun gaf. Ik wist dat niet, want ik kende haar niet. Maar ze mailde me later dat ze voor het eerst sinds maanden geslapen had. 

Toen belde ze voor een behandeling.
Dat vond ik ook heel erg dapper en ik vond haar nog veel dapperder toen ik haar verhaal hoorde.
Het leek of deze afspraak het einde van haar mogelijkheden was, het einde van een lange en eenzame zoektocht naar een bevrijding uit lange depressies en het terugvinden van blijheid.
De officiële diagnose was postnatale depressie.
Na de geboorte van haar kind was ze niet meer aan het werk geweest en de arbo arts had haar doorverwezen naar het Riagg.
En daar kreeg ze een jonge jongen, van goede willen maar weinig kennis van deze problematiek.
En hij kon haar daardoor niet helpen.

En zij bleef elke dag opnieuw volhouden door binnen te blijven, in haar hoofd en huis. Ging vooral stofzuigen omdat het lawaai haar gedachten verstoorde. Hoedde en voedde de kinderen, maar kon ze niet aanraken, kon niet van ze houden en elke dag voelde ze zich meer en meer schuldig omdat ze geen goede moeder was.
Pas s’avonds, als ze in bed lagen en haar man thuis, leek het even weer wat normaal. Haar man zag het dus ook niet. En hij sliep terwijl zij wakker lag en zich zorgen maakte of ze het de volgende dag nog wel zou redden.
En haar ouders zagen het niet en haar schoonouders niet en vriendinnen wisten het zo’n beetje, maar voor de meeste was deze ziekte slechts een woord waar ze van gehoord hadden en ze waren zelf bezig met hun leven, hun huwelijk en hun kinderen.
Dat begreep ze wel. Ze begreep heel veel. Ondanks haar jonge jaren en paar jaar middelbaar onderwijs was ze heel wijs. Vroegwijs geworden omdat ze in haar eigen jeugd al volwassen had moeten zijn. 

En nou wil ik niet zeggen dat er een wonder gebeurde, maar eigenlijk gebeurde dat wel.
Ondanks dat ze een andere wereld binnenstapte toen ze in het verdwenen land MU kwam en ondanks dat ze er eigenlijk niets van verwachtte, maar ja, zoals ze zelf zei: “ik moest het wel proberen, want er was verder niets meer”, ondanks haar zwaarte in hoofd en lijf en afwezigheid van gevoel gebeurde er heel wat al tijdens de eerste behandeling. Ze kon weer voelen. En moest huilen.
Ze kwam elke week en elke week zag ik haar veranderen. Haar haar glansde weer, ze viel kilo’s af, ging zich weer opmaken en begon weer van haar man en haar kinderen te houden.
En geloofde weer dat het wel goed zou komen.

Toen had ze een afspraak met de arbo arts. Eigenlijk ging ze er nog blij heen ook, omdat ze eindelijk eens iets anders had dan ‘zeuren’ en de mogelijkheid om weer aan het werk te gaan helemaal niet zo angstaanjagend meer was.
Helaas, de arbo arts keek niet naar haar, maar naar het scherm van zijn pc terwijl ze vertelde dat ze naar een ALTERNATIEVE was geweest en dat dit haar hielp.
Toen keek hij haar aan met een bestraffende blik, dat het hielp was verder niet van belang, ze moest daar direct mee stoppen en terug naar het Riagg.
Want anders zou haar uitkering stoppen anders dit en anders dat.
Want hij geloofde er niet in! Dus werkte het niet! 

En hier zat ze dan weer. Haast wanhopig, want wat moest ze nu.
Terug dus naar het Riagg, al was het maar pro forma om de arbo arts tevreden te houden. En er de eigen bijdrage voor moeten betalen terwijl het geld al krap was. Want ze kon nog lang niet aan het werk en had de ziekteuitkering nog veel te hard nodig.
En bij dan maar af en toe in de praktijk komen om niet helemaal terug te vallen. Want de dag dat ze weer aan het werk moest was weliswaar nog ver weg, maar voor haar heel dicht bij en ze was in paniek dat ze voor die tijd niet beter was.
Jammer.

Misschien had het wat gescheeld als de arbo arts naar haar gekeken had en de verandering in haar had kunnen zien.
Maar ja, hij geloofde er niet in, dus had hij het kunnen zien? 

Helaas gaat het niet altijd om de patiënt of de cliënt!
Hoe die zich voelt en of die zich beter voelt.
Het gaat helaas bij veel deskundigen om de tekst op de bijsluiter en het computer programma.
Ja, jammer


zondag 5 februari 2012

terug

he he, eindelijk weer tijd voor een blog. Heeft even geduurd, maar redenen genoeg.
Ben inmiddels van praktijkruimte veranderd en heb nu een gloednieuw bedrijfspand. Daarover later meer.
Nu eerst de actuele situatie.
Het is februari 2012, lelystad heeft het record met de koudste nacht, 22, zoveel graden onder nul.
En er ligt sneeuw en bij ons is de waterleiding bevroren.
En dit is een leuke test en confrontatie met je zelf.
Hoe reageer je en wat doe je en wat wil je en wat kan je niet.
Kom doodmoe thuis, maar er is geen water, dus het onderweg nog gekochte pakje thee heeft totaal geen nut. Frisdrank lust ik niet en flessen water heb ik niet. Mag voor het eerst direct aan de wijn en dan zie je, gelijk geen trek meer.
Zie een plant die helemaal uitgedroogd is en snakt, met voor mij een snerpend geluid naar vocht.
Rob de kater, wil vers water en zeurt.
Kan niet naar de wc, maar heb de hele dag veel gedronken en dito geplast op de cursus locatie.
Probeer de buizen te ontdooien met een hotpack die in de magnetron opgewarmd moet worden.
Die heb ik niet, dan kan het in een pan met water. En die heb ik ook niet. Dus in een pan met sneeuw.

Nu is het de volgende ochtend. Ik ben de dag begonnen met sneeuw grazen.
Heb gelijk al een systeem, niet elke portie is geschikt voor consumptie, dit heeft ook te maken met de plek waar ik de sneeuw vandaan haal.
En ik ontdek dat een volle pan sneeuw slechts 2 kopjes thee geeft. En dat thee van sneeuw ook naar sneeuw smaakt.
En hoeveel water we per dag gebruiken dat niet voor consumptie is.
Morgen moet ik fris en schoon naar het werk. dit kan wel eens een probleem opleveren.
Ga maar vast sneeuw verzamelen voor in de tobbe.

woensdag 20 juli 2011

wonderen van MU

Komt een klein jongetje in de praktijk, hij is pas vier en lijkt adhd achtig.
De moeder komt mee natuurlijk en is moe, ook natuurlijk.
Hij eet al zoetstoffen kleurstoffen vrij, mag een heleboel ander eten ook niet, zij doet heel erg haar best om hem zo goed mogelijk te begeleiden, maar ja, het is zo moeilijk om dag in dag uit steeds maar te begrijpen en te laten en je best te doen en rekening te houden met en het uit te leggen aan.
Na de behandeling begint hij heel hoog en hard te schreeuwen.
Blijkbaar is de verandering in zijn hoofd en lijf voor hem te veel en is hij de weg kwijt in zijn eigen wezen.
De tweede keer dat ik hem zie komt hij mee met zijn ouders op een open dag, het is druk en de praktijk is vol mensen. Hij loopt naar binnen, ziet het massage bed, en gaat er op liggen.
Tot onze verbazing ontspant hij direct en gaat slapen. Tussen al die mensen, lawaai, drukte en andere prikkels laat hij zich niet afleiden.
De derde keer komt hij wanneer hij zeven is. Hij heeft inmiddels een rugzakje en kan door een aantal speciale aanpassingen op de gewone dorpsschool blijven.
Hij is lang geworden maar nog steeds een wonderbaarlijk kind, alles wordt bekeken en besproken met de ernst van een oude wijze man.
Hierop moeten ook serieus antwoorden gegeven worden.
Zijn moeder vertelt dat hij een beetje bang was om te komen. Hij wist het niet zo goed meer.
Maar zijn herinneringen komen terug. De grote bal is er niet meer. Daarom was het anders.
Dat klopt, de bal heb ik uit de ruimte gehaald. Ik beloof de jongen om hem na de behandeling weer even te halen.
Ik heb een speciaal test papiertje voor deze kinderen gemaakt die ik ze laat invullen voor en na een behandeling zodat ook de moeder het verschil kan zien en de taal leert herkennen.
Dit is altijd een heel leuk moment, want de ouders snappen er niets van maar voor het kind zijn de vragen heel logisch en kunnen ze ook makkelijk beantwoorden.
Zeker als je de uitleg aan hen vraagt is het zo duidelijk als wat.
Dan ga ik hem behandelen. Hij ligt stijf en stram met alle spieren aangesloten en opgetrokken schouders, benen en armen over elkaar.
En zijn ogen wijd open.
Ik heb de mijne dicht. Voel dat hij dat stom vindt. Ik zeg dat ik mijn ogen dicht heb om hem beter te kunnen voelen. Hij probeert het zelf ook, en inderdaad dat is zo.
Zijn moeder kijkt toe en ontspant ook. Hun verbinding is heel sterk, hij stuurt steeds signalen uit en kijkt of ze hem wel ontvangt. Ook een lastig deel voor een moeder. Maar het kind heeft haar veiligheid hard nodig.
Ik behandel zijn hoofd en voeten en laat de moeder zien wat ik doe, want zij heeft verteld dat ze zijn voeten ook doet sinds de eerste keer dat hij bij mij was, omdat ze toen zag hoe hij er door ontspande.
Omdat het jongetje het wil masseer ik ook nog zijn rug als toetje.
Daarna ligt hij als een neergestorte kabouter, ogen dicht, arme wijd benen wijd, schouders ineengezakt. Half in slaap.
Terwijl ik nog even met de moeder praat en hij met de bal gespeeld heeft mag hij naar buiten naar de kippen kijken.
Wanneer wij buiten komen zijn we hem kwijt.
Ik roep hem. Komt hij uit de schaduw van het kippen hok.
“Ik heb heel stil gestaan en toen kwamen de kuikens want ze zagen me niet”.
Pas later realiseer ik me hoe uitzonderlijk knap dit is voor een adhd kind dat nog geen tel stil kan zitten.
Ik mail dit aan zijn moeder en zij zegt ook dat ze het niet eens door had, maar super trots op haar zoon was. En terecht.

vrijdag 10 juni 2011

mijmeren in MU

Als het mooier weer wordt, wordt de praktijk stiller, dit in tegenstelling tot de zaak van een client die juist het mooie weer nodig heeft om het druk te hebben. In een perfecte setting zouden wij samen maar een locatie hoeven te hebben om toch full time te kunnen werken.
Maar aangezien de perfecte wereld steeds verder weg lijkt te zijn kan ik lekker in mijn vrije tijd  met mooi weer fietsen en zo mijn conditie op peil brengen, genieten van de buitenlucht en mijn hoofd leeg maken.
Wonend in een prachtige omgeving zie je gelijk met het mooie weer ook de ouder jongeren op hun motoren de schuur uit scheuren en oudere echtparen met hun auto met fietsrek, hun hem en haar fiets met bijpassend hem en haar fleece jack in blauw en rood en nog erger een bevriend echtpaar in het zelfde gekleed. Soms zijn de mannen lekker sportief in een gesteven korte broek met safarijasje met zonder mouwen maar met wel heeel veel zakken gehuld door hun vrouw. Om hun eigen identiteit toch nog maar enigszins te bewaken met hun zakensokken extra hoog opgetrokken in de sandalen.
Help denk ik dan. Zou ik dat ook ooit.....?
Want naarmate je ouder wordt veranderen je opvattingen en smaak ook. Wat ik nu nog verschrikkelijk vind zou ik over een paar jaar best verschrikkelijk mooi kunnen vinden.
Vond ik vroeger de zoon geweldig en de vader stom (in de strip van Peter vanStraaten) tot mijn verbazing ontdekte ik een paar jaar geleden, toen ik het weer eens las dat ik dacht:'wat een eikel is die zoon, walgelijk, en die vader is zielig"(ik was het gelukkig nog steeds niet met hem eens, maar kon nu om hem lachen in plaats van hem te verfoeien)
En leed je vroeger liever kou in je korte rok met dunne panties en een t-shirt dan een verstandig jas aan te trekken, of liep je veel te ver op belachelijke hoge hakken, puur omdat het bij je outfit hoorde en je anders niet in het openbaar gezien wilde worden, nu is het toch wel prettig om kleren voor het gemak en comfort aan te trekken en er zelfs mee de stad in te durven.
Dus vrees ik dat ooit, op een dag, ik ook bij de ANWB zo'n handige fietskaartdrager voor voorop sta uit te zoeken, met over mijn arm alvast het rode fleecevest, zodat ik het gelijk af kan rekenen.
Nu nog zo'n man er bij vinden.